Lipieniowi towarzyszy zespół gatunkowy w składzie: brzanka, świnka, kleń, jelec, piekielnica, kiełb i miętus, z ryb nierodzimych – także pstrąg tęczowy. Łatwo się domyślić wspólnych zespołowi potrzeb środowiskowych. Potwierdza się więc wcześniejsze spostrzeżenie, że poziom natlenienia wody w rzece stanowi przynajmniej jedną z zasad kojarzenia wielogatunkowych zespołów jej mieszkańców. Inna zasada krainowego powinowactwa wynika z podobieństwa potrzeb rozrodczych. Zauważmy np., że prawie wszystkie gatunki krainy lipienia, a ściślej gatunki charakterystyczne i właściwe dla tej krainy, odbywają tarło tylko w wodzie bieżącej i koniecznie nad twardym, pozbawionym roślinnego podłoża dnem. Krainowe podobieństwo nie wyklucza różnic, które w pewnych warunkach umożliwiają jakby podział zespołu na podzespoły, czyli grupy siedliskowe. W rezultacie niektóre gatunki trwają przy sobie dość wiernie, dzieląc dolę i niedolę w wybranych fragmentach rzeki; inne zaś tracą poczucie więzi i odchodzą, rozmieszczają się inaczej, grupują odmiennie.
Więcej o…
Sposób w jaki rzeka płynie, rozmaicie wpływa na rzeźbę koryta. Na prostych odcinkach drogi, wytyczonej na podłożu o jednakowej spójności, jego obraz przedstawia skłonność do monotonii. Łożysko rzeki przypomina wtedy regularną, wydłużoną nieckę z największą głębokością na osi. Tym samym regularne są jego poprzeczne przekroje jakby miseczki o równym stopniu spłaszczenia. Obraz rzeki rzadko jednak bywa tak monotonny. Jej dążenie do prostoliniowości udaremnia zwykle napotykane na drodze każde terenowe wzniesienie. Wtedy uderza weń z całą energią, chce je rozgryźć i potoczyć się dalej prosto. Najmocniej bije trzonem – głównym nurtem, który w tej sytuacji porzuca oś łożyska i zbliża się do atakowanego miejsca. Pokonany odbija się od przeszkody i powodując zagięcie koryta przechodzi pod przeciwległy brzeg. Tam znów się odbija i gasnącą falą zmierza do prostolinijnego ładu, do pozycji w samym środku łoża. Ale oto rzeka znów napotyka przeszkodę i znów niezmordowanie powtarza atak. Wysiłkowi towarzyszy ciągła wędrówka głównego nurtu i ciągłe przemieszczanie się, koczowanie – między jednym brzegiem a drugim – głównego koryta w łożysku. Wraz z tym zmieniają się kolejne profile poprzeczne rzeki.
